Όταν θα επιλέξω αυτή την απόσταση ασφαλείας, δεν είναι που δεν σ’αγαπώ, είναι που δεν αντέχω την ματιά σου, που με συμπονά. Ορίστε, σου το είπα. Δεν αντέχω την ματιά σου, που με συμπονά. Γιατί ο πόνος μου έχει το κεφάλι ψηλά, έχει αξιοπρέπεια, έχει (δυστυχώς) εγωισμό. Και όσο κι αν έχω ανάγκη την αγκαλιά σου, η αλήθεια είναι οτι συνάμα με πονάει αφόρητα. Κάθε αγκαλιά μοιάζει να έχει αγκάθια. Γιατί έχω μία καρδιά ανοιγμένη ως τον πυρήνα της, σαν ολάνθιστο τριαντάφυλλο, χωρίς περίβλημα, και κάθε άγγιγμα, κάθε αεράκι που περνά την διαπερνά σαν μαχαιριά. Είναι η στιγμή αυτή, που πρέπει να την αφήσω να λιώσει, να καεί ολοκληρωτικά, να χυθεί σαν χρυσάφι ρευστό, να την αφήσω να τρέξει στις χαράδρες, να ενωθεί με ποταμούς, να καθαριστεί, να εξαγνιστεί, να χυθεί στον ωκεανό, να φτάσει στην ουσία του κόσμου, να δει τις αλήθειες… Πώς αλλιώς θα ξαναγίνει καρδιά; Πώς αλλιώς; Να κλείσω όπως όπως τις πληγές; Κι αν γίνει πέτρα; Μα τότε, θα χαθώ για πάντα. Μα τότε, θα με χάσεις για πάντα.
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν περίοδοι στην ζωή μας, που όσο κι αν θέλουμε να είμαστε δίπλα στα αγαπημένα μας πρόσωπα, να είμαστε ουσιαστικά εκεί και να ζούμε μαζί τους, απλά αδυνατούμε. Κι ενώ γνωρίζουμε πόσο ελλιπείς είμαστε απέναντί τους, τίποτα δεν δείχνει να μπορεί να μας επαναφέρει εκεί, δίπλα τους, όπως τους αρμόζει και όπως θα θέλαμε. Είναι εκείνες οι περίοδοι, που επιλέγουμε αποστάσεις ασφαλείας. ”Εξαφανιζόμαστε”. Γιατί δεν αντέχουμε την ιδέα ότι τα αγαπημένα μας πρόσωπα μπορεί να εκτεθούν στη θέα του εαυτού μας σε πόνο. Και παρά τη συνειδητοποίηση οτι όλοι μας περνάμε τέτοιες περιόδους στη ζωή μας, δε δείχνουμε να έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα του ανοίγματος της πονεμένης μας καρδιάς στους αγαπημένους μας. Μάλιστα, συνηθίζουμε να ανοιγόμαστε πολύ πιο εύκολα σε κάποιον παντελώς ξένο. Επιλέγουμε τα ”ακίνδυνα” ανοίγματα…
Όλοι χρειαζόμαστε περιόδους ασφαλούς απόστασης απο τους άλλους. Όλοι. Και αυτή είναι μία γλυκιά παρηγοριά. ‘Οτι στον πόνο δεν είσαι μόνος. Γιατί, την ίδια στιγμή που εσύ υποφέρεις, υπάρχουν πολλοί, πολλοί ακόμη, που ίσως δεν το βάζει ο νους σου, που σε προσπερνούν στο δρόμο, και πονούν και αισθάνονται ακριβώς αυτό που αισθάνεσαι. Αυτή η αμοιβαιότητα με ανθρώπους άγνωστους σε σένα δεν είναι μία μεγάλη ευλογία του Θεού; Βλέπεις τί όμορφο τρόπο διαλέγει ο Θεός, ακόμη και μέσα στον πόνο και στην μοναξιά σου, για να σε κάνει να καταλάβεις οτι ΠΟΤΕ δεν είσαι πραγματικά μόνος;
Δυστυχώς κάποιες φορές, όσο κι αν θέλεις να με παρηγορήσεις, εγώ έχω ανάγκη μόνο μία αγκαλιά. Δυστυχώς, πολλές φορές αυτή η μία αγκαλιά δεν μπορεί να μας δοθεί, γιατί ίσως είναι και εκείνη πληγωμένη και φοβισμένη. Δυστυχώς συμβαίνουν πολλές φορές τέτοιες ”ατυχείς” συγκυρίες. Όταν σε έχω πιο πολύ ανάγκη, εσύ να πονάς και να μην μπορείς να είσαι εδώ, γιατί κι εσύ πονάς. Τί μεγάλη παρηγοριά όμως να σου κρατώ νοερά το χέρι, καθώς βαδίζουμε κι οι δυο στο μονοπάτι του πόνου; Μα, σε παρακαλώ, μη διστάσεις να αφήσεις το χέρι μου, σαν ανακαλύψεις το δρόμο της χαράς…! Ίσως τότε ο δικός μου δρόμος του πόνου να αποκτήσει πραγματικό νόημα και αξία. Πόσο ευχαριστώ το Θεό και πόσο ευχαριστώ και εσένα, που με έκανες να γεύομαι τόσο γλυκείς καρπούς…!
Κι αφήνω την καρδιά μου να λιώσει, να τρέξει στις χαράδρες, να ενωθεί με τα ποτάμια…