Στις όχθες του ποταμού, ένας βουδιστής μοναχός διαλογιζόταν μ’ έναν μαθητή του, όταν είδε έναν σκορπιό να γλιστρά και να πέφτει στο νερό.
Βούτηξε το χέρι του στο νερό για να τον σώσει, μα ο σκορπιός τον τσίμπησε.
Τράβηξε απότομα το χέρι του από τον πόνο και ο σκορπιός έμεινε στο νερό.
Ο μοναχός προσπάθησε πάλι να τον βγάλει έξω, αλλά ο σκορπιός τον τσίμπησε ξανά.
Ο μαθητής του που παρακολουθούσε, πλησίασε και ρώτησε:
– Δάσκαλε, αφού κάθε φορά που προσπαθείς να σώσεις τον σκορπιό εκείνος σε τσιμπάει, εσύ γιατί συνεχίζεις;
Ο μοναχός απάντησε:
– Η φύση του σκορπιού είναι να τσιμπάει, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει την δική μου φύση, που θέλω να τον βοηθήσω.
Πήρε λοιπόν ένα φύλλο πλατύ και έβγαλε τον σκορπιό έξω από το νερό, και έτσι του έσωσε τη ζωή…
Ύστερα γύρισε προς τον μαθητή και του είπε:
– Μην αλλάζεις ποτέ τη φύση σου εάν κάποιος σου κάνει κάτι κακό, απλά να είσαι πιο προσεκτικός μαζί του.
Οι άνθρωποι είναι πολύ συχνά αχάριστοι, για όσα τους προσφέρεις, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να σταματήσεις εσύ να κάνεις το καλό, να παγώσεις την αγάπη που έχεις μέσα σου.
Άλλοι επιδιώκουν την ευτυχία, άλλοι την δημιουργούν.
Να ανησυχείς περισσότερο για την συνείδηση, παρά για την υπόληψη σου.
Γιατί η συνείδηση φανερώνει εκείνο που είσαι, ενώ η υπόληψη, σου υπαγορεύει εκείνο που οι άλλοι σκέφτονται για σένα.
Κι αν η ζωή σου παρουσιάζει χίλιους λόγους για να κλάψεις, εσύ να της δείχνεις χίλιους λόγους για να γελάς.