Απόσπασμα από το βιβλίο της Ιουλίας Πιτσούλη «Μυστική Οδύσσσεια«, Εκδόσεις Διόπτρα
Αν και έχει επικρατήσει η αίσθηση πως η συγχώρεση είναι μια χριστιανική παραίνεση, στην πραγματικότητα είναι η πιο συμφεροντολογική επιλογή. Η σύγχρονη ψυχολογία την προτείνει ως την απόλυτη κίνηση ματ στο σκάκι των σχέσεων, αποκαλύπτοντας πως η συγχώρεση δεν παραχωρείται μόνο από τους πιο μεγαλόψυχους, αλλά και από τους πιο ευφυείς. Εκείνους που ανακαλύπτουν πως δεν πρόκειται μόνο για μια ηθική επιλογή ή ένα θρησκευτικό καθήκον, αλλά για δραστικότατο παυσίπονο και αντικαταθλιπτικό το οποίο δρα και ως καταπραϋντικό του στομάχου, αλλά και ως αντίδοτο στην αϋπνία.
Με λίγα λόγια, είναι ελευθερία. Σκεφτείτε: πόσα «κρατούμενα» έχετε για πρόσωπα που σας πλήγωσαν, σας έβλαψαν ή σας προκάλεσαν πόνο; Μήπως τα κουβαλάτε μαζί σας εδώ και χρόνια; Η άρνηση να συγχωρήσουμε κάτι που συνέβη στο παρελθόν δηλητηριάζει και το παρόν και το μέλλον μας, κυριαρχώντας έτσι σε ολόκληρη τη ζωή μας αλλά και στον θάνατο μας, όπως αποκαλύπτει η περίπτωση του Αίαντα. Η βεντέτα που η Κρητική και η Μανιάτικη παράδοση απαιτούσε αίμα για το αίμα μεταδιδόταν σαν ασθένεια από γενιά σε γενιά εξαιτίας της πεισματικής άρνησης για συγχώρεση. Ακριβώς η ίδια λογική έχει αιματοκυλήσει επανειλημμένως την ανθρωπότητα, δημιουργώντας «προαιώνιους εχθρούς».
Εκείνοι που ισχυρίζονται πως η εκδίκηση είναι γλυκιά και είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο παραλείπουν να πουν επίσης πως μέχρι να… το φάνε πρέπει να το μεταφέρουν νύχτα-μέρα μαζί τους, μπορεί και μια ολόκληρη ζωή! Αρνούμενοι να συγχωρήσουν, στην ουσία αρνούνται να απαλλαγούν από όσα τους πονάνε. Το οδυνηρό συμβάν έγινε. Πέρασε. Τέλειωσε. Επιλέγοντας να κολλήσουμε σε αυτό, το κρατάμε συνεχώς στη μνήμη μας και έτσι είναι σαν να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
Αυτοί που έχουν ορκιστεί να μην ξεχάσουν το κακό που τους έγινε και να μη συγχωρήσουν εκείνον που τους έβλαψε, στην ουσία αποφασίζουν να προσδεθούν επάνω του. Είναι σαν να έχουν ερωτευτεί τον εχθρό τους! Ο νους τους είναι συνεχώς σε αυτόν. Τη νύχτα ξαπλώνει πλάι τους και δεν τους αφήνει να κλείσουν μάτι. Τη μέρα η σκέψη του είναι συνεχώς παρούσα για να τους χαλά τη διάθεση, τη χώνεψη και τη γαλήνη. Και έτσι εκείνος που περισσότερο αντιπαθούν είναι συνεχώς κοντά τους. Σαν σιδερένια μπάλα, τον κουβαλούν μαζί τους νυχθημερόν.
Είναι αυτή η ευφυέστερη επιλογή;
Πηγή: enallaktikidrasi.com